40 lı yaşlarda kendini daha iyi tanımış oluyor insan. En azından içine dönüp bakma sıklığı artıyor bu yaşlarda.
Bugünlerde iyice farkına vardım ki iki tane hatun kişi var içimde. Biri içine yaşama sevinci kaçınca çılgın halde sevincini dışa vurup heyrecanını paylaşan comcom insanı. Diğeri ise aklı selim. En eğlenceliyi değil de en doğruyu tercih eden derviş ruhlu hanım nine.
İkisi de bazen çizgiyi aşıp kendi uçlarına doğru aşırıya gidince utandırıyor diğerini. İkisinden biri iktidarı ele geçirince vay diğerinin haline. Ortama gelip baktığında ortalık darmadağın oluyor çoğu zaman.
Güzel olan şu ki. Alıştım artık. Toparlıyorum bi şekilde hamd olsun. Zarar ziyan tespiti yapıp bakıyorum işime. En azından kendini biliyosun yavrum diyorum kendime. O bile, bunca kaosa mahkum bir devirde nimet şu insanoğluna.
merhaba ben geldim..izmirli blogger dayanışması...yazıınıza bayıldım..sanki beni anlatmışsınız ..47 yaşında aynı ben de böyleyim vallahi..40ımdan sonra her halimle kendimi sevmeyi kendime kızmamayı öğrendim...bu olgunluğu da çok seviyorum...sevgilerimi gönderiyorum...harika bir haftasonu olsun inşallah...ha bu arada bloğunuzun ismine bayıldım...bir hikayesi var mı acaba...
YanıtlaSilHoşgeldiniz :) Şu günlerde bloğumda İzmir'li blogger görmek tadından yenmez bir şey. İnsan canlısı olan her şehir insanına açığız tabi o da ayrı ;) Ruh hallerimiz konusunda yalnız olmadığını bilmek de çok güzel. 40 lı yaşlara bu nedenle bayıldım işte ben de. İnsan kendiyle barışıyor bu yaşlarda. Ortada bulunanı alıp bağrına basıyor,benimdir diyor.
SilBloğumun ismine gelince; önce instagramda açmıştım bu isimle bir hesap,sonra bloğuma da sıçradı. Soyut bir çağrışım nedeniyle bu ismi düşünmüştüm.İçinde inci taşıyan istiridyeleri hayatın içinde şükredilmesi gereken gizli kapaklı detaylara benzetiyorum.Onların peşine düşmek açığa çıkarmak (bir yerde avlamak) ve her şükrü bir inciymiş gibi ruhuma iliştirmek hoşuma gidiyor sanırım. Böyle bir şey... :)
Sevgiler benden olsun blogcanım, her zaman beklerim ;)