İnsan ve çevre

   İzmir'e yeni taşındığım günlerde vaktimin sadece bana ait olmasını sağlamak için bazı kararlar almıştım. Hayatımdaki insan sayısını az tutacaktım. Arkadaşlık adı altında boş muhabbetler angarya görüşmeler gibi vesair şeylerden uzak durulacaktı. Hayatıma mecburi dahil olanların ise (aile gibi yakın komşular gibi...) vaktimi düzenli kullandığımı bilmelerini sağlayacaktım. Yani kulağa çok yabani kararlar gibi gelebilir ama benim için tek önemli olan Mevla'nın rızasına uygun yaşamaktı, ve vaktin gram miktarı dahi ziyanına gönlüm razı değildi.O günlerde böyle düşünüyordum en azından. Hayatımda kuvvetle bağlı olduğum şeyler;  dergilerim, kitaplarım ve kendi tercihlerim doğrultusunda geçirebildiğim vaktim olmuştu sadece. Böyle yaşamak bana iç huzur sağlıyordu. Dingin bir ruh hali ve de bolca neşe.Lakin zaman içinde tuhaf bir şey oldu.


   Sıkılmaya başladım. Ee tabi sıkılırsın dediğinizi duyar gibiyim. Ama sıkılmış olmama çok şaşırdım ben. Çünkü hep hayal ettiğim şekilde yaşıyordum oysa. Dedikodulardan, günahlardan, boş muhabbetlerden uzak işte... Daha ne isteyebilirdim ki ? Bu esnada çevremdeki insanlardan gelen oturup kalkma gezip tozma taleplerini de hep kibarca geri çeviriyor, kendimi içerideki dünyama daha fazla kapatıyordum. Bolca okuyup, araştırıyor, arta kalan vakitlerde ev hatunu kişisi taklidi yapıyordum. Onun dışında tüm yakınlaşma taleplerini geri çeviriyordum ama bir yandan da anlayamadığım bir şekilde "sıkılıyordum". 

   Sorgulamaya başladım. Sosyal olmak kaderimiz mi ? Çevremiz "bilge" insanlarla çevrili değilse köşemize çekilmek ve herkesle iletişimi koparmak doğru mu ? Emredildiği gibi yaşıyorsak neden sıkılıyoruz ? Yoksa emredilen bu değil mi ? Çevremdeki insan kütlesini tayin eden de Mevla değil mi ? Sorular sorular... Bazen okuduklarım içinde aldığım tek cümlelik  ufak paketlerden çıkıyordu cevaplar. Bazen aile içinde katılmak zorunda kaldığım toplantılarda dinlediğim hikayelerden... Bazen de bir derviş öğretisinden...

   Mesela Nakşibendi büyüklerinden Abdulhalik Gücdüvani'nin yazdığı "On bir temel usül"  içinde "Halvet der encümen" diye bir şeyden bahsediliyordu. "Halk arasında Mevla ile birlikte olmak" demekti bu. Yalnız olamazsın, sosyal yaratıldın, fıtratına uy ! diye bağıran bir öğretiydi sanki. Diğer yandan sevgili peygamberin(s.a.v) tavsiyeleri... Hep birlik olma ama tek başına bir kalmama üzerine toplum inşasına yönelik tavsiyelerdi. Bunun gibi şeylerle fikirlerim zaman içinde değişmeye başladı. Belki de içine girdiğim sosyal çevre de başlı başına bir kitaptı ve de başta aldığım kararların tam tersine içine dahil olmam gereken bir kitaptı. 

   Son zamanlarda kafamı az biraz önümdeki kitaplardan kaldırdım. Çevreme bakmaya başladım. Komşularıma, aileme, yeni tanıştığım insanlara... Onlarla niye bir aradayım ? diye soruyorum. Allah niye bunu nasip etti ? Ya onlardan alacağım bir şeyler var, ya da onlara verebileceğim... Bir alışveriş diledi Mevla demek ki diyorum. Vakit ziyanı değil de bir alışveriş. Böyle bakmaya başlayınca ilginç şeyler aldığımı fark ettim. Bazen de benden aldıklarına dair geri dönüşler oluyor. İnsanlardan öğrendiğim şeyleri gün sonu notlar alarak listelemeye başladım. Bazılarını kitaplar yazmıyor, hatta belki de çoğunu... 

   Etrafa bakmak güzel oldu, şükür... Kitaplar biraz küskün gibi ama bazı günlerimi de sırf kitaplara ayırıp dengelemeye çalışıyorum. Son zamanlarda daha iyi anlıyorum ki insan sosyal bir varlık. Mevla da bunu kabullenip ona uygun yaşamasını istiyor. Ve etrafına serpiştirdiği sosyal çevreyi görüp, tanıyıp, kabullenmesini. 

   Herkeslere sevgiler...
Fotoğraf, İzmir'e yeni geldiğim dönemlerde çekilmişti. Konak/ İzmir.