Biraz duygusal...

   Annem beni büyütürken bir kız çocuğuna yüklenmesi gereken somut donanımları hep es geçti. İsteyerek yaptı ya da şartlar onu gerektirdi bilemiyorum. Belki ben de çok istekli bir öğrenci olamadım gündelik hayata karışma konusunda. Bir şekilde yaşıtlarımın güncellemesi zamana ve şartlara karşı habire yenilenirken, ben hep gerilerde kalıyordum. Mesela bakıyordum, yaşıtlarım bazen evin o günkü yemeğini tek başına yapabiliyordu. Ama ben halen  önüne hazır getirilen yemeği  yemem için yalvarılan yaşa takılı kalmıştım...Bilge kitap okumak istiyorsa onu okusundu. Meşru dairede ne yapmak istiyorsa onu yapsındı hep. Annecim rahmetli, beni 40 yaşları civarında doğurmuştu. Evin en küçüğüydüm.Bazen benimle ilgili olarak şöyle derdi: "Bunu keyif çocuğu olarak doğurdum. Elini sıcak sudan soğuk suya sokmak istemiyorum, öyle de bir hayat yaşasın inşaallah" Ah kuzum... 
 

   Ama bende habire eksik kalan bir şeyler vardı. En başta mutfak becerisi. O çok komplike bir alan aslında.Sadece yemek yapmak değil yani. Mutfak becerisi, zamanla yarışmayı gerektiren üst düzey bir sanatsal kabiliyet bana göre. Elmas gibi parlar bir kadının üzerinde. O ışıltıyı bazen bir köy evinin mutfağında bile kolaylıkla görebilirsiniz. Az zamanda bir çok güzel yemeğin hazırlanıp önünüze koyulduğunda mutfağın sultanından yayılan o ışıltı tüm odayı kaplar bir anda. Ah işte o bende hiç parlamadı. Sonra kışlık gıdaların hazırlanması hadisesi... Tüm malzemelerin en uygun miktarda ve  koşullarda kışın tüketilebilecek forma sokulması da tamamen tecrübe ve beceriye dayalı apayrı bir konu. Misafir için ikramlık hazırlama cumhuriyeti ise kuralları hepsinden sert bi alan oldu bana göre hep. Görsel sunuma değinmiyorum bile. Bu kısmın güncelleme hızından mutfak dehaları bile veryansın ediyor zaman zaman. 
   Sadece mutfak değildi tabi somut yükleme yapılmayan konular ;  Ev düzeni, ev içindeki temizlik periyodu, ütü canavarıyla savaş anlaşmaları, komşusal diyaloglar  v.s. Bir dişiyi gerçek bir kadın haline getiren tüm görünür faktörler... Hepsini zaman içinde kendimi geliştirerek yavaş yavaş tamamlamaya çalıştım. 
   Zaten hayatımın otuzlu yaşları iş hayatının koşturmacası içinde geçerken bunlar öncelikli dertler olamıyordu hiç bir zaman.Yani elim azıcık sıcak sudan soğuk suya değdi mi ? Değdi...
    Ama çok daha önemli bir şey vardı. Yetişme çağımda, ben yaşıtlarımın sahip olduğu donanımlardan mahrum kalırken bir yandan da sürekli yükleme yapılan başka bir şeyle donanıyordum. Yine hayatımın kahramanı annem tarafından. Sevgi ve cesaret... O kadar çok seviliyor o kadar çok mükemmel olduğuma dair cesaretle yükleniyordum ki, bilinçaltıma kuvvetle kazınan bir şey vardı : "Bilge sen çok fazla sevilesi bir insansın ve her zor durumu ekarte edip lehine çevirebilirsin ! " En zor zamanlarda ellerimi avuçlarının içine alırdı annem. Sıkı sıkı kavrayıp gözlerimin içine şefkatle akıtırdı bakışlarını.Sonra hayaller kurmaya başlardı. Senaryolar yazardı. O zor anın içinden çıkacağımıza dair...Ellerim halen ellerinin içinde...  Ve bir şekilde içinde bulunduğumuz o trajik anı, atlatılması çok basit bir sürece dönüştürürdü. Onun o anki sevgisi ve ruhuma  aşıladığı cesaretle tüm zor süreçleri kolaylıkla atlatırdık. Meğer ruhuma çok önemli bir kodlama yaparmış o vakitlerde. Beslermiş güçlendirirmiş onu. Hangi pedagojik formasyondan kapmıştı ki  bu sırrı ?  
   Çok zor durumlarla karşı karşıya kaldım şu ana kadar. Geçmişte başımdan bir boşanma geçti. Annemi 2010 da kaybettim. Hüzünler  art arda geldi, çoğu zaman öyle olur bilirsiniz. Ve daha değişik şekillerde kaybettiğim bir sürü insan... Ama kazandığım o tek bir donanımla, en zor zamanlarımda bile ellerim hep  annemin elleri arasındaydı. Çok seviliyordum bir de çok... Bunun üstesinden gelebilecek kadar güçlüydüm, mükemmeldim falan filan... Hayaller, senaryolar... Ve geriye dönüp baktığımda tüm onca yıl adına hissettiğim tek şey sadece,  bolca sevgi. Onca aksamaya, ayrılığa ve hüzne rağmen geçmişimle ilgili en ağır basan şey hep sevgi. En kızdıklarıma en nankörlerime en acı verenlere ve verdiklerime dair bile hissettiğim şey sadece sevgi. Ve "ömrü güzel yaşadım be!" hissiyatı. Şükür... An itibariyle yanımda olan güzel insanlara ve var olanlarıma milyon kere  şükür... 
   Ah anne...Yetişme çağımda bana iyi bir İzmir köfte yapmanın sırlarını vermedin, parmaklarımın hamurla dans etmesinden mütevellit harika börekler açtırmadın, bir balkonu yağmurlu havalarda bile  yıkama prensibini oturtmadın ve komşuların her teklifine koşulsuz icabet şartlarından hiç  bahsetmedin  ama ne kadar  daha kıymetli bir şey verdiğini bilemezsin. Eminim bunu planlı yapmadın. Hayatın somut donanımlarına takılıp kalmış  telaşlarla,  soyut gelişimi ihmal edilmiş  yaşıtlarımın psikolojik sorunlarını dinlerken daha iyi anlıyorum bunu. İyi ki böyle yaptın anne, iyi ki... 
   Bu yazının size verdiği şey şunlar olabilir :
Annem bir pedagog değildi. Aslına bakılırsa  okuma yazması bile yoktu. Ama sıkı sıkıya inandığı bir şey vardı:  "Sevgi tüm donanımlardan üstündü. Tüm anahtarlardan daha işlevsel... Tüm kuvvetlerden daha güçlü... Buna inandı, böyle yaşadı ve bunu aşıladı. Çünkü sevgili Mevlamız  bizleri sevgiyle yarattı. Bir annenin evladını sevdiğinden yetmiş kat fazla sevdiği söyleniyor. Tüm hikayenin başlangıcı sevgiyse ondan daha önemli ne olabilir ?İnanıyorum hem de yürekten... Seversek, çözeriz. En büyük hayal kırıklıklarını en tatsız anları/anıları ve en tatsız insanları bile... Seversek ve hiç bir şeye aldırmadan sevildiğimizi hayal edersek... Çözeriz. Geriye tertemiz bir ömür bırakırız o vakit "Güzel yaşadım be!" hissiyle damgalanmış sağlam bir ömür... İnşaallah. Her şey O'nun  izniyle... 

Not: Ruhu şad olsun Saime hatuncuğun. Anneciğe bir fatiha gönderirseniz çok severim ki sizi de :)

Selamlar ve sevgiler herkese...