Yaşadığım öyküler/ Komşuluk

    Şehrin kıyısında kalan, boyası dökülmeye yüz tutmuş yeşil renkte bir apartmandı. Salaş bi kafenin girişini andıran pejmürde  bahçesine bir iki tane eski koltuk atılmıştı. Akasya ağacını hatırlıyorum bi de. Girişin hemen solunda, genizleri yakan kokusuyla, gelen misafirleri karşılardı. 


    Bodrum katta Fatma otururdu. Eli çabuk işi pratik bir Erzurum insanıydı. Erzurum'luların iyi insanlar olduklarına onu tanıdıktan sonra karar vermiştim. İkinci katta Nilgün vardı. Danimarka'da doğup büyümüş, hayata oralarda başlamış ama eşiyle tanışınca Türkiye'de devam etmek istemişti. Ve üçüncü katta Handan ablam... Bana hayata dair çoğu gerçeği, o kendine has mizah anlayışıyla aktararak gelişmeme katkı sağlayan kadın. İnce esprileriyle etrafa ayar vermeyi bilen bir kadındı Handan abla. Yan apartmanda da Kadriye ablamız...Dört çocuklu ve çılgın bir kadındı. Bitmeyen bir neşesi vardı. Çocuklara rağmen yapmak istediklerini yapmaktan ve gezmek istediği yerlere gitmekten hiç vazgeçmezdi. Anı yaşamak bu kadınla tarif edilebilirdi. 
Bir sonbahar gününde bu apartmanın birinci katına yerleşmek nasip olmuştu. Ev aramaktan bıktığımız bir anda ani bir kararla tutmuştuk  evi. İçi de eski gözüküyordu. Burun kıvıra kıvıra yerleştiğim bu evde hayatımın en önemli dersini alacağımı ve en güzel günlerini geçireceğimi nerden bilebilirdim. 

    Bu insanların her sabah birlikte kahvaltı yapışlarını yadırgadım önce. Beni de ısrarla çağırıyorlar ve bahanelerimi umursamıyorlardı bile. Alıştım, eli mahkum. Sonraları keyifle katılır oldum hatta. Kahvaltı birlikte yapıldıktan sonra herkes evine çekilip işine gücüne bakıyordu. Ta ki bahçede içilen  beş çayına kadar. O harabe bahçenin o şen kahkahalarıma yataklık edeceğini ilk görüşte söyleseler asla inanmazdım. İlk zamanlar fazla laubali bulup yadırgadığım bu insanlarla vakit geçirmek benim için git gide daha zevkli hale gelmişti. Her birine ayrı ayrı hayran olmuştum tanıdıkça. 
Güne mümkün olduğunca birlikte başlamaya çalışıyorlar,birlikte olduklarında bolca gülüp eğleniyorlar, zor zamanlarda kenetlenip iş bölümüyle çözüm oluşturuyorlar ve de hepsinden önemlisi kimsenin kendini yalnız hissetmesine mahal vermiyorlardı. Adeta 60'lardaki gibi küçük bir komin içinde yaşamaktaydım. 

    Bi vakit sonra eşimin artan gelir düzeyi sayesinde daha iyi bir eve geçmeye karar verdik. Taşınırken yaptıkları iyilikleri hiç unutamam. "Bu insan aramızdan çekip gidiyor kendi bilir" demeden Mevlana'nın güneşi misali yaptıkları iyilikleri... O vakitler taşıma şirketleri yoktu fazla. Organize olundu, eşyalarım toplandı, halılarım bile yıkandı o şen bahçede,yerleşeceğim evin boyasına varana kadar temizliği yapıldı,içine eşyalar yerleştirildi, boş koliler atıldı,bir demlik çay ve yanına harika bir kek yapılıp  yeni evimdeki ilk çayımız birlikte afiyetle içildi. Hepsi bu güzel insanlar tatafından yapılmıştı. 
"Daha iyi bir ev" o günkü anlayışıma göre; daha bakımlı bir bina,daha güzel mutfak, daha güzel bahçe peyzajı gibi saçma sapan detaylardı. Ama bu gün anlıyorum ki, daha iyi bir ev aslında daha iyi insanlar demekmiş. Daha güzel anlar,daha bol keyifli vakitler... 
Bunu anlamamı kolaylaştıran son dört yıldır yaşadığım bu site oldu belki de. Asansördeki soğuk selamlaşmalardan öteye geçmeyen komşuluk düzeyi... 
Şimdi ışınlanıversem o akasya kokulu bahçeye ve o günlere ah... 

Sevgiler canlar.