Buçuk kromozom fazlalı...

   Sanırsam bir Down sendromlu'dan yarım kromozom filan eksiğim. Sanki buçuk kromozom döndürmüş gibi beni down sendromlu olmaktan. Kendime ve çevremdeki yaşıtların davranışlarına baktığımda bu kanıya varıyorum. Yani şimdi öyle olsa bile bunu buraya niye yazdım?  E çünkü bloğumu az biraz günlük yazar gibi de kullanıyorum da ondan.  

    Neden down sendromlu benzetmesi?  Çünkü onlara baktığımda kendimden çok şey buluyorum. Sanırım tek farkımız fiziksel belirtiler. Geri kalanında bu bir kromozom fazlası olan cemaatle aynıyız yani.  

    İnsanları çok seviyorum bi kere. Çoğunu yani... Bu yüzden de çok kolay kırılıyorum. Kabuğuma çekiliyorum. Çok sevmesen olmaz bunlar. Al sana down sendromu semptomu. 

    Yakın çevremdekilere sımsıkı sarılmaya ve öylece dakikalarca kalmaya bayılıyorum. Dokunmak benim için mucizevi bir şey.  Yaşlılarımın ellerini ellerimin arasına almak... İnsan asırlık yaşanmışlıklar çekiyor iliklerine böyle tensel temas anlarında. O anlara bayılıyorum. Al işte al down sendromunun en belirgin faktörü. Sevgiyle  sarılmak...  

    Çoğu zaman hesap kitap gütmeden açıyorum kalbimi. Anlatıyorum içimdekileri, hayalleri ve inandıklarımı.  Bazen ilk tanışmalarda bile. Evet cömertçe ve dürüstçe... Şaşırıyor karşımdakiler ama alışıyorlar bir süre sonra. 

   Tatsızlık, tartışma ya da soğukluk içeren diyaloglardan nefret ediyorum ve çok etkileniyorum.  Direk ortamı terk etme eğilimi... Bazen de günlerce aynı ortama dönememe...Aşırı huzursuzluk...  

Daha vardır ama yazıyı uzatmayayım.              Önceleri üzülüyordum bu hallerime. 

Kendi yaşıtlarımla aramdaki bu kadar derin farklar olmasına. Onlar ayrı bir cumhuriyetin üyesi gibi ben ayrı... (Zaten kimse yaşıma inanmıyor.)

    Sonra baktım ki mutlu olmak değil mi şu hayattaki gaye?  Ve kendi yaşıtlarımın hesaplı kitaplı davranışlarıyla daha da yanlızlaştıklarına bakınca...  Yani çevrelerinde bir sürü insan olmasına rağmen hakiki anlamda gönül coşkusu bulamayışlarına...  Bir yazarın dediği gibi; okyanuslar için yaratılmış olmalarına rağmen bir çamaşır makinesinde sıkışıp kalmışlıklarına...  

İyi böyle Bilge dedim sonra. Üzülme ve değişmeye çabalama.  Belki de insanlığın yakalamak istediği frekanstasın da haberin yok hâla.  

O gün bu gündür  devam ediyorum ben de buçuk fazla kromozomlu bir down sendromluymuş gibi davranmaya.  Yani içimden gelen coşkuyu bolca kullanarak ve asla hesapla kitapla içimde bırakmayarak... Şeffafça yaşamaya... 

Güzel haftalar olsun canlar ;)  

Fotoğraf,  Foça/ Yazlığın balkonundan akşam vakti.