Yaşadığım öyküler/ Bir nesil hayali...

   
Blogtan tanımıştım onu. O da beni...  Yıllar yıllar oldu. Sosyal medyada takipleşmeye hep devam ettik.

   Sürekli okurdu. İlk zamanlar yazılarıma da mutlaka bir reaksiyon verirdi. Bazen bir yorum bazen bir ufak gülümseme sıkça beğenirdi. Ben de onun yazdıklarını beğenirdim hani. Sıcacık iç döküşler, okuduklarından esinlendiği hayaller, yeni kitap tanıtımları, edebiyat dergilerinden alıntılar... Bunları okumak bana da keyif verirdi.
   Tıp okuyordu. Mezuniyetten sonra bi asistanlık deneyimi oldu. Yazdıkları hep siyaha büründü zaman içinde. Acı, keder, ümitsizlik dolu satırlar. Geçmişindeki talihsizliklere atıflar, çevresindeki insanlara karşı öfke dolu satırlar ve iş koşulları altında ne denli ezildiğinin feryadı habire...  Üzülüyordum okudukça. Bu kıza neler oldu diyordum. Dualar ettiğimi de hatırlıyorum. Onun adına her şeyin düzelmesi için. Bir kaç kez yazarak moral verme girişimim de oldu. Mesela bi ara iş aradığını acilen çalışması gerektiğini yazmıştı ulu orta. Ben de doktor yakınlarımla görüşüp ona uygun bir iş araştırmayı teklif etmiştim. Ama İzmir'e gelmek istemediği için kabul etmemişti.

   Yani evet... Kalplerin karşılıksız sevmesi böyle bir şey. Kilometrelerce ötede hiç tanımadığın insanlar için dua edebiliyorsun samimiyetle. Moral kazandırmak isteyebiliyorsun onlara.
   Yalnız dikkatimi çeken bir şey vardı. Artık yazışmalarda eski sıcaklığı yoktu. Sanki içten içe bir kini vardı. Anlam veremedim.  Yazmayı bıraktım.  Sadece dua etmekle yetindim bir süre.
   Geçtiğimiz günlerde bir paylaşımıma yanıt verdi. Verdiği yanıt benimle bir sohbet amacından ziyade bir lâf sokma amacı taşıyordu sanki. Bu ülkede mutsuz olduğundan bahsetti. Ülkeyi ağaç kesip hak yiyenlere bırakıp gitmek istediğini söyledi. İdeolojik saldırısını görmezden geldim. Ya da bu kadar basitleşemez dedim.  O anki hissimi tam kestiremiyorum. Safça bir içgüdü de olabilir. Ona cevap yazdım. Benden on yaş küçük.  Senin yaşlarda ben de mutluluğu coğrafyalar ardında ya da sınırlar ötesinde sanırdım dedim. Gönlünce olsun her şey diye de ilave ettim. İyice kusmaya başladı. "Siz muhafazakârlar... " edebiyatı yapmaya başladı. Yine konuyu yaşına bağlayarak usulca sonlandırmak istedim.  O son cümlesiyle de bana giydirme yapmanın hazzını taşır bir kaç şey yazmış. Onları şoku atlattıktan sonra okuyabildim. 

   İnanamadım. Kendisini hiç tanımadan dualar ettiğim, referans bulup yardım etmek istediğim insan beni kafasında kin duyulası  bir kalıba çoktan  sokup ötelemişti de ben bunu halen görememiş olmanın saflığı içinde debelenip durmaktaydım. Akşam oldu, eşim geldi. Neyin var dedi durdu. Halbuki en neşeli pozları takıp takıştırmıştım ama yine anladı adam. Bendeki en ufak bir ruhi kıpraşmayı anında yakalıyor zaten hep.Bugün seni üzen bir şeyler olmuş dedi bi kaç kez. Yok dedim. "Sadece bir üşüme var üstümde,hasta mı olucam ne..." Ne diyeyim ki. "Ah tatlım insan sandıklarım sapır sapır dökülüyo be..." mi diyeydim.İnanmadı ama inanmış gibi gözüktü sonunda o da. Üşümüştüm sahiden. Fiziken değil de ruhen... 
   Ah Bilge... Dedim yine kendime. Ah kızım ah... Gün sonunda  bir sürü cümle uçuştu beynimde. Ne mi onlar? 
#Hiç bir diploma önyargısız bakabilme yetisi kazandırmıyor insana maalesef.
#Yüksek eğitime başlayan insanların bazıları ilk başlarda gayet pozitif merhametli ve sevgi dolu bir kalp taşırken eğitim sonunda birer soğuk pres sıkım makinesine nasıl dönüşüyor anlamıyorum. (Genelleme yok)
#Sosyal medyada ya da blog yazılarıyla bir insanı gerçekten tanıyabilme olasılığı ne kadar da düşük bir seviyede.
#Gönül insanıyım diye bağırıp duran zihniyet şekil unsuruna takılıyorsa söylediği türkü sadece hava civa.
#Kitaplar okuyoruz, okumayı pek seviyoruz da... Okudukça evrensel bakabilmek yerine kin,  öfke ve ötekileştirerek bakmaya başlıyorsak eğer...  Ya okuduklarımızda bir sıkıntı var ya da okuduklarımızı anladıklarımızda.
Ha bir de kocamın sözü geldi aklıma. Onun için dua ve yardım talep ettiğim bir gece bana demişti ki : Bilge,  yani hakkında hiç bir fikrin olmayan birine mi referans olacaksın. Bence insanlara bu kadar kolay güvenmemelisin. Haklı sanırım. Yani maalesef haklı... 
Azıcık feraset sahibi bir nesil dilerim şu vakit Allah'tan.   Kafası temiz, önyargısız, zehir gibi zeki, çalışkan,  kadere ve gayrete makul oranda kıymet veren ve de mutlu bir nesil.  Amin... 

Not: Telefondan yazdım bunu, yazım hatam varsa affola canlar.
Not-2: Fotoğraf ne alaka derseniz. Bakınız hepsi farklı farklı renklerde ama şekerler değil mi sonuçta. İnsanın da insan olduğu gibi. Antep pazarında çekmiştim. 

Sevgiler herkeslere. Ayrıştırmadan ötelemeden bolca ve
çılgınca sevgi gönderiyorum tüm aleme!